 |
|
|
|
|
|
|
تاريخ خبر: يکشنبه29/8/1384
|
دانسته شد که من امامم؟
مرحوم ملا محمود عراقي(ره) مي فرمايد:
« سال 1273، که سال سوم مجاورتم در نجف اشرف بود، شبي در خواب ديدم که از در قبله صحن مطهر وارد شدم و ازدحام زيادي در آن جا بود. از شخصي پرسيدم: علت اين اجتماع چيست؟
گفت: مگر نمي دانيد که حضرت صاحب الامر عجل الله تعالي فرجه الشريف ظهور فرموده اند و الان در صحن تشريف دارند و مردم با ايشان بيعت مي کنند؟
با شنيدن اين مطلب متحير شدم که اگر بروم و بيعت کنم شايد آن حضرت نباشند و بيعت را باطل کرده باشم و اگر اين کار را نکنم شايد ايشان خود حضرت باشند، که در اينصورت بيعت با حق ترک شده است.
با خود گفتم مي روم و با او اظهار بيعت کرده، دست خود را به سويش دراز مي کنم اگر امام است، که مي داند من در امامت او شک دارم؛ لذا دست خود را کشيده و بيعت مرا قبول نخواهد کرد آن وقت خواهم فهميد که ايشان امام هستند و بيعت خواهم کرد.
اگر امام نباشند، از قلب من خبر نداشته و دست خود را براي پذيرفتن بيعت به طرف من دراز مي کنند و معلوم مي شود که امام نيستند و با ايشان بيعت نمي کنم و دست خود را مي کشم.
اين علامت را پيش خود قرار دادم و وارد صحن شدم و جمال بي مثال آن حضرت را زيارت کردم و يقين نمودم که اين شخص، خود حضرت مي باشند و از قلب خود غفلت کرده، دست خود را براي بيعت دراز نمودم.
آن بزرگوار وقتي اين کار مرا ديدند، دست مبارک خود را کشيدند. من از ملاحظه اين عمل امام عليه السلام خجل و پريشان شدم و چون حضرت اين حالت را ديدند، تبسم نموده و فرمودند:
« دانسته شد که من امامم ؟ »
و سپس دست مبارک را دراز کردند و به بيعت اشاره نمودند. در اين لحظه من به ياد مطلب قلبي خود افتاده، خوشحال شدم و بيعت نمودم و از شدت شوق، مشغول دور زدن به گرد وجود منور و مطهر ايشان شدم.
ناگاه يکي از آشنايان متدين، از دور ظاهر شد. صدايش کردم که حضرت ولي عصر ارواحنا فداه ظهور فرموده اند. تا اين جمله را شنيد آمد و بدون تأمل با آن بزرگوار بيعت کرد و دور حضرتش مي گشت. در اين اثنا بود که از خواب بيدار شدم.
خواب دومي که ديدم، به فاصله چند سال پس از آن واقعه و در همان مکان مقدس (نجف اشرف) بود. اين خواب را بعد از آن که مدتي در عاقبت کار خود زياد به فکر فرو مي رفتم، مشاهده کردم؛ چون مي ديدم بسياري از گذشتگان و جوانترها و معاصرين، اوايل عمر خود، در زمره اَخيار بوده اند؛ ولي بعدها اعتقادتشان فاسد و با همان عقايد فاسد از دنيا رفته اند.
اين انديشه و خيال، به طوري قوت گرفت که باعث تشويش و اضطراب خاطرم گرديد. تا آن که شبي در عالم رؤيا، ديدم حضرت ولي عصر عليه السلام در مسجد هندي ( از مساجد معتبر نجف اشرف ) تشريف دارند و در انتهاي مسجد ايستاده اند.
جمعيت، حضرت را احاطه کرده و من نزديک در ايستاده بودم و منتظر بودم که هنگام خروج، به محضرشان شرفياب شوم.
ناگاه آن بزرگوار به قصد بيرون رفتن، تشريف آوردند وقتي به من نزديک شدند خودم را بر پاهاي مبارک آن بزرگوار انداختم و گريان شدم و عرضه داشتم:
فدايت شوم عاقبت کار من چطور خواهد شد؟
آن حضرت دست مبارک را دراز کرده و با عطوفت و مرحمت دست مرا گرفتند و از خاک برداشتند و بعد با تبسم و ملاطفت فرمودند: بي تو نمي روم.
من در همان عالم رؤيا فهميدم که منظور حضرت آن است که بدون تو وارد بهشت نمي شوم. تا اين بشارت را شنيدم، از نهايت شادي بيدار شدم و ديگر از افکار سابق آسوده خاطر گرديدم. »
|
|
|
واريز آنلاين به حساب مهديه |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
